Zapalenie stawów wywołane kolagenem i TCR u myszy SWR i B10.Q z ekspresją transgenu Ek alfa

Myszy transgeniczne B10.Ek alfa kojarzono z myszami H2-E B10.Q i SWR. Potomstwo F1 i F1 x macierzystego szczepu krzyżówkowego wstecznie testowano pod kątem zapalenia stawów i reaktywności autoimmunologicznej na mysi  kolagen typu  II   (MII ) po immunizacji bydlęcym,  kurzym , jelenim lub  ludzkim kolagenem typu II . Wyniki były skorelowane z typem haplo H-2  (b/q vs q/q) i profilem TCR V beta limfocytów T krwi obwodowej u każdej  myszy .

Hybrydowe potomstwo wyrażało profile TCR inne niż u obu rodziców ze względu na genomowe delecje TCR V beta myszy SWR (V beta a), allel TCR typu dzikiego  myszy C57Bl/10 (B10) (V beta b) i wewnątrzgrasicowy negatywny procesy selekcji wynikające z ekspresji na powierzchni komórki Ek alfa-Aq beta lub Eb beta-Ek alfa, wraz ze zintegrowanymi genami retrowirusowymi Mtv-9 pochodzącymi od myszy B10 i Mtv-7 (Mls-1a) z myszy SWR. Myszy (B10.Ek alfa x SWR)F1 rozwinęły wyższe  miana IgG  anty – M II  Ab, ale znacznie łagodniejsze zapalenie stawów niż myszy (B10.E x B10.Q)F1.

Ekspresja Ek alfa nie zmieniła poziomu  IgG  anty – M II  Ab ani stopnia podatności na  indukowane kolagenem zapalenie stawów (CIA) u potomstwa H-2q/q i H-2b/q (B10.Ek alfa x B10.Q)F1 x B10.Q kojarzenia wskazujące, że limfocyty T reagujące na Mtv-9, TCR V beta 5+ i V beta 11+ nie są krytyczne dla CIA. Wśród myszy krzyżówkowych wstecznych bydlęcych  immunizowanych kolagenem typu  II  (B10.Ek alfa x SWR)F1 x SWR: 1) ciężkość zapalenia stawów jest związana z obecnością V beta b (p < lub = 0,01) i ekspresją Ek alfa (p < lub = 0,05), ale nie z typem haplo MHC  (b/q vs q/q); 2) analiza regresji wykazała istotny związek (R = 0,99) między Miana IgG  anty – M II  Ab i poziom Mtv-7-reaktywnych limfocytów V beta 6+ T, który był wykrywalny we  właściwościach IgG typu IgG , a tym samym przyczynia się do połączenia łagodnego zapalenia stawów z wysokimi  mianami anty – M II  Ab, które charakteryzują myszy dziedzictwa SWR.

Rozpuszczalna endoglina specyficznie wiąże białka morfogenetyczne kości 9 i 10 poprzez swoją domenę sierocą, hamuje tworzenie naczyń krwionośnych i hamuje wzrost guza

• Endoglina (CD105), białko transbłonowe z nadrodziny transformującego czynnika wzrostu β, odgrywa kluczową rolę w angiogenezie. Mutacje w endoglinie powodują defekt naczyniowy znany jako dziedziczna teleangiektazja krwotoczna (HHT1).
• Sugerowano, że rozpuszczalna forma endogliny przyczynia się do patogenezy stanu przedrzucawkowego. Aby uzyskać dalszy wgląd w jego funkcję, sklonowaliśmy, wyrażono, oczyszczono i scharakteryzowaliśmy domenę zewnątrzkomórkową (ECD)  mysiej  i ludzkiej endogliny w fuzji z domeną Fc immunoglobuliny.
• Odkryliśmy, że  mysie  i ludzkie endogliny ECD-Fc wiążą się bezpośrednio, specyficznie i z wysokim powinowactwem do białek morfogenetycznych kości 9 i 10 (BMP9 i BMP10) w powierzchniowym rezonansie plazmonowym (Biacore) i testach komórkowych. Przeprowadziliśmy analizę mapowania funkcji różnych domen endogliny, badając ich wkład w selektywność i aktywność biologiczną białka. Miejsce wiązania BMP9/BMP10 zlokalizowano w sierocej domenie ludzkiej endogliny złożonej z sekwencji aminokwasowej 26-359.
• Ustaliliśmy, że receptory endogliny i  typu  II  wiążą się z nakładającymi się miejscami na BMP9.  W teście błony kosmówkowo  -omoczniowej kurcząt in vivo  , zarówno mysia , jak i skrócona ludzka endoglina  ECD-Fc znacząco zmniejszały indukowane przez VEGF tworzenie naczyń.
• Wreszcie, ECD-Fc mysiej endogliny działał jako  czynnik antyangiogenny , który zmniejszał kiełkowanie naczyń krwionośnych w angiogenezie indukowanej przez VEGF/FGF w angioreaktorach in vivo i zmniejszał obciążenie nowotworem w  mysim  modelu nowotworu okrężnicy-26. Razem nasze odkrycia wskazują na ważną rolę rozpuszczalnej endogliny ECD w regulacji angiogenezy i podkreślają skuteczność endogliny-Fc jako potencjalnego  środka terapeutycznego przeciw angiogenezie.

Myszy z nokautem genu Vegfb wykazują zmniejszoną patologię i angiogenezę błony maziowej zarówno w modelach zapalenia stawów wywołanych antygenem, jak i kolagenem.

1. Określenie roli czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego B (VEGF-B) w 2  mysich  modelach zapalenia stawów, zapalenia stawów wywołanego antygenem (AIA) i zapalenia stawów wywołanego kolagenem (CIA).
2. W badaniach AIA jednostawowa AIA była indukowana przez priming z metylowaną albuminą surowicy bydlęcej (mBSA) myszy z nokautem genu Vegfb (Vegfb(-/-)) i typu dzikiego (Vegfb(+/+)), a następnie przez dostawowe wstrzyknięcie mBSA lub solanka kontrola 8 dni później. CIA indukowano u myszy Vegfb(-/-) i Vegfb(+/+) przez śródskórne wstrzyknięcie kurczęcego kolagenu typu II w adiuwancie. Zapalenie stawów monitorowano w obu modelach, stosując określone kryteria (kliniczne i histologiczne). Angiogenezę mierzono na podstawie gęstości naczyń maziowych w stawach chorych i kontrolnych.
3. W badaniach AIA myszy Vegfb(+/+) wykazywały znaczny obrzęk stawu kolanowego i zapalenie błony maziowej 7 dni po dostawowym wstrzyknięciu antygenu.
4. Zapalenie błony maziowej było związane z angiogenezą, ponieważ gęstość naczyń w błonie maziowej AIA była znacznie wyższa w stawach z zapaleniem stawów niż w kontrolnych stawach tego samego zwierzęcia. Obrzęk stawu kolanowego, zapalenie błony maziowej i związana z zapaleniem gęstość naczyń w stawach z zapaleniem stawów były zmniejszone u myszy Vegfb(-/-) w porównaniu ze stawami z zapaleniem stawów u myszy Vegfb (+/+). Podobnie w CIA, zarówno występowanie choroby, jak i średnie oceny klinicznego nasilenia były znacznie zmniejszone u myszy Vegfb(-/-) w porównaniu z myszami Vegfb(+/+). Średnie oceny nasilenia histologicznego i średnia gęstość naczyń maziówkowych były zmniejszone w chorych stawach myszy Vegfb(-/-) w porównaniu z chorymi stawami myszy Vegfb(+/+).
5. Zmniejszenie angiogenezy błony maziowej związanej z zapaleniem u myszy Vegfb(-/-) implikuje VEGF-B w patologicznej przebudowie naczyń w zapalnym zapaleniu stawów. VEGF-B może być atrakcyjnym celem w projektowaniu terapii antyangiogennych w reumatoidalnym zapaleniu stawów.

Dowody na rolę  hormonu anty -Mullerowskiego w hamowaniu aktywacji pęcherzyków jajnikowych w  mysich  jajnikach i bydlęcej korze jajnikowej przeszczepionej pod  błoną kosmówkowo – omoczniową kurcząt.

Pierwsza krytyczna zmiana w rozwoju pęcherzyka, aktywacja pierwotnych pęcherzyków w celu opuszczenia puli spoczynkowych pęcherzyków i rozpoczęcia wzrostu, jest słabo poznana, ale wydaje się, że równowaga między czynnikami hamującymi i stymulującymi jest ważna w regulowaniu odpływu pęcherzyków ze spoczynku. basen.

Istnieją dowody, że  hormon anty -Mullerowski (AMH; znany również jako MIS) hamuje aktywację pęcherzyków u myszy, ale nie wiadomo, czy odgrywa podobną rolę u gatunków innych niż gryzonie. Gdy fragmenty kory jajnika bydlęcego, bogate w pierwotne pęcherzyki, są hodowane w pożywce bez surowicy, większość pęcherzyków inicjuje wzrost, ale gdy fragmenty kory są przeszczepiane pod błoną kosmówkowo-omoczniową (CAM)  zarodków kurzych  , aktywacja pęcherzyka nie następuje. Ponieważ embrionalne  gonady piskląt  obu płci wytwarzają i wydzielają wysoki poziom AMH, przetestowano hipotezę, że AMH w  krążeniu piskląt  hamuje aktywację pęcherzyków.

W Eksperymencie 1 całe nowonarodzone  jajniki myszy  przeszczepiono pod CAM (umieszczoną „in ovo”) lub hodowano in vitro przez 8 dni. In vitro (lub po 8 dniach in vivo) pęcherzyki aktywowały się i przechodziły do ​​stadium pierwotnego lub wtórnego, ale aktywacja była tłumiona in ovo.

To hamowanie ulegało odwróceniu, jeśli jajniki usunięto spod CAM i hodowano in vitro. W przeciwieństwie do tego, gdy jajniki myszy z zerowym mutantem receptora AMH  typu  II  przeszczepiono CAM w Eksperymencie 2, aktywacja pęcherzyka zachodziła w podobny sposób do aktywacji in vitro. To odkrycie silnie sugeruje, że AMH jest inhibitorem aktywacji pęcherzyka in ovo. Ponieważ  gonady embrionalne kurcząt  są źródłem krążącego AMH,  pisklęta  poddano gonadektomii w Eksperymencie 3, przed przeszczepieniem kawałków kory jajników bydlęcych pod ich CAM.

Pierwotne pęcherzyki bydlęce aktywowały się u  kurcząt po gonadektomii , podobnie jak w przypadku myszy pozbawionych   receptora AMH typu  II . Podsumowując, doświadczenia te dostarczają mocnych dowodów na to, że AMH jest inhibitorem  aktywacji pęcherzyków myszy  obecnym w krążeniu embrionalnych  kurcząt  i dostarczają pośredniego, a zatem bardziej niepewnego, dowodu na to, że AMH jest inhibitorem aktywacji pęcherzyków bydlęcych.