Białko hamujące fosfolipazę A2 w granulocytach obojętnochłonnych królika indukowane przez glikokortykoidy

Gdy królicze  neutrofile otrzewnowe leczono glikokortykoidami, ich odpowiedź chemotaktyczna na stymulację przez chemoatraktant fMet-Leu-Phe była znacznie zmniejszona.

Wstępna inkubacja komórek z glukokortykoidami również zmniejszyła aktywność fosfolipazy A2 (2-acylohydrolazy fosfatydowej, EC 3.1.1.4) in situ, co zmierzono przez uwalnianie kwasu [1-14C]arachidonowego, który wcześniej wbudowywał d do fosfolipidów. Moc hamująca glukokortykoidów na aktywność fosfolipazy A2 dobrze korelowała z ich działaniem przeciwzapalnym i ich zdolnością do wiązania się z receptorami glukokortykoidowymi.

Inhibitory syntezy RNA i białek tłumiły hamujący wpływ glikokortykoidów na aktywność fosfolipazy A2. Trawienie komórek traktowanych glikokortykoidem przez Pronase przezwyciężyło działanie hamujące. Traktowanie Pronazą nie miało wpływu na aktywność fosfolipazy A2 indukowaną przez jonofor Ca2+ A23187. Filtracja żelowa białek z błon neutrofili znakowanych [3H] lizyną  wykazała indukcję białka (około 40 000 daltonów) po leczeniu glikokortykoidami. Białko to hamowało częściowo oczyszczoną fosfolipazę trzustkową A2 i zmniejszało zapoczątkowaną przez peptyd odpowiedź chemotaktyczną granulocytów obojętnochłonnych.

 Zmiany miażdżycowe u królików i ludzi zawierają IgG, które rozpoznają epitopy utlenionego LDL.

Zmiany miażdżycowe zawierają stosunkowo duże ilości IgG. Wcześniej wykazaliśmy, że zarówno surowice ludzkie, jak i królicze zawierają autoprzeciwciała przeciwko epitopom utlenionej (Ox) lipoproteiny o małej gęstości (LDL) i że LDL wyizolowany ze zmian miażdżycowych zawiera niewielkie ilości ściśle związanej IgG.

Nie wiadomo jednak, czy IgG wyizolowane ze zmian miażdżycowych rozpoznaje epitopy obecne w natywnym LDL lub Ox-LDL. IgG wyizolowano z dziedzicznych hiperlipidemicznych zmian miażdżycowych królika (WHHL) Watanabe przez kolejne ekstrakcje solą, oczyszczono metodą szybkiej chromatografii cieczowej białka na białku G i zastosowano w teście radioimmunologicznym w fazie stałej.

IgG i kompleksy immunologiczne wyizolowano również z ekstraktów solankowych ludzkich zmian poprzez adsorpcję na kulkach lateksowych pokrytych przeciwciałami anty-ludzkimi IgG lub białkiem A. IgG wyizolowane ze zmian króliczych wykazywały znaczące miana przeciwko LDL modyfikowanym dialdehydem malonowym (MDA) i utlenianym przez jony miedzi przez 4 i 18 godzin, ale nie przeciwko natywnemu LDL.

Na Western blot, zmiany IgG barwiły MDA-LDL i fragmenty Ox-LDL. Western blot kompleksów immunologicznych izolowanych z ludzkich zmian chorobowych ujawnił obecność w izolowanych kompleksach zarówno fragmentów apoproteiny B, jak i apoproteiny B, które reagowały z przeciwciałami przeciwko MDA-lizynie.

Ponadto, epitopy Ox-LDL wybarwione immunologicznie IgG królika obecne w ludzkich zmianach miażdżycowych. Immunobarwienie otrzymane z IgG z króliczych zmian były podobne do tych otrzymanych z przeciwciałem monoklonalnym specyficznym dla MDA-lizyny. Wyniki pokazują, że zmiany miażdżycowe u ludzi i królików zawierają IgG, które rozpoznają epitopy charakterystyczne dla Ox-LDL. Dane te sugerują, że procesy immunologiczne mogą być ważnym elementem procesu miażdżycowego.

Funkcja nośnika w  antyhaptenowych odpowiedziach immunologicznych. I. Wzmocnienie pierwotnych i wtórnych  odpowiedzi przeciwciał przeciw haptenom  przez preimmunizację nosicielem.

Wstępna immunizacja świnek morskich lub  królików  na bydlęcą gamma globulinę (BGG) przygotowuje zwierzęta do znacznie wzmocnionych  odpowiedzi przeciwciał na 2,4-dinitrofenylo-BGG (DNP-BGG).

Zjawisko to jest obserwowane zarówno w pierwotnej  odpowiedzi przeciwciał anty – DNP  na DNP-BGG, jak i wtórnej  odpowiedzi przeciwciał anty – DNP  na DNP-BGG u zwierząt szczepionych DNP-owoalbuminą (DNP-OVA). Wstępna immunizacja BGG jest najskuteczniejsza, jeśli  antygen podaje się w postaci kompletnej emulsji adiuwantowej Freunda; u  królików dawka 1 mikrog BGG jest bardziej skuteczna niż dawka 50 mikrog, podczas gdy u świnek morskich jest odwrotnie.

Transfuzja homologicznych  surowic  anty -BGG nie zastępuje aktywnej immunizacji BGG w przygotowaniu zwierząt do tych wzmocnionych odpowiedzi przeciwciał anty -DNP  .

Zarówno klasa immunoglobulin, jak i średnia stała asocjacji dla epsilon-DNP-L- lizyna  przeciwciała  anty -DNP wytwarzanego w tych wzmocnionych odpowiedziach są określone przez tryb i czas immunizacji koniugatami haptenowymi  i nie ma na nie znaczącego wpływu charakter preimmunizacja nosiciela.

Badania te wskazują, że specyficzność anamnestycznych odpowiedzi przeciwciał swoistych dla haptenu wobec nośnika  jest w dużej mierze spowodowana interakcją dwóch niezależnych jednostek rozpoznających związanych z komórką, jednej wyspecjalizowanej w nosicielstwie, a drugiej swoistej dla determinant haptenowych.

Badania mechanizmu powstawania antygenu penicyliny. III. Grupa N-(D-alfa-benzylopenicilloil) jako determinanta antygenowa odpowiedzialna za nadwrażliwość na penicylinę G.

Nadmiar kwasu D-benzylopenicylenowego (BPE) poddano reakcji z ludzką gamma-globuliną, albuminą surowicy ludzkiej, żelatyną i poli-L- lizyną  w roztworze wodnym buforowanym o pH 7,5-8,0.

W tych warunkach BPE reagował głównie z   grupami epsilon-aminowymi lizyny białek, tworząc mieszaninę diastereoizomerów grup epsilon-N-(D-alfa-benzylopenicyloilo) -lizynowych  (Di-BPO-Lys). BPE reagował również, ale w znacznie mniejszym stopniu, z wiązaniami dwusiarczkowymi cystyny ​​ludzkiej gamma-globuliny i albuminy surowicy ludzkiej, tworząc mieszane grupy dwusiarczkowe kwas D-benzylopenicylenowy-cysteina (BPE-SS-Cys). Koniugaty zawierające dużą liczbę mieszanych grup dwusiarczkowych BPE lub D-penicylaminowych wytworzono w reakcji BPE lub D-penicylaminowej z tiolowaną ludzką gamma-globuliną w łagodnych warunkach utleniających.

Przeciwciała przeciw penicylinie  wytworzono u  królików  przez immunizację penicyliną potasową G (PG) lub wstępnie inkubowaną mieszaniną PG z normalną  surowicą królika  (PG-NRS) w kompletnym adiuwancie Freunda. Analizy specyficznego wytrącania w środowisku wodnym i żelowym (Ouchterlony), analizy PCA i specyficzne hamowanie tych reakcji za pomocą haptenów przeprowadzono na  króliczych surowicach  anty -PG i  anty- (PG-NRS), stosując powyższe koniugaty jako  antygeny .

Stwierdzono  , że przeciwciała przeciw penicylinie  są skierowane przeciwko diastereomerycznej mieszaninie grup N-(D-alfa-benzylopenicyloilowych), głównie grup Di-BPO-Lys. Za pomocą tych technik nie wykryto żadnych  przeciwciał skierowanych przeciwko grupom disiarczkowym mieszanym z BPE lub mieszanym grupom disiarczkowym D-penicylamina.

Trzech z sześciu pacjentów z historią reakcji alergicznych na PG odpowiedziało reakcjami bąbla i rumienia na grupy N-(D-alfa-benzylopenicyloilowe) (BPO) zawarte w koniugacie BPE-globulina ludzka.

Inny taki pacjent wykazywał  przeciwciała w surowicy specyficzne dla grupy BPO. Jeden pacjent leczony 25 gm dziennie PG wykazał obecność niedializowalnych  koniugatów antygenowych BPO w jego surowicy. Wyniki te pokazują, że diastereomeryczne grupy BPO (głównie grupy Di-BPO-Lys) są głównymi  determinantami antygenowymi odpowiedzialnymi za nadwrażliwość na PG u  królików  i ludzi. Omówiono możliwą przydatność kliniczną wielowartościowych koniugatów Di-BPO i jednowartościowych haptenów Di-BPO.

Immunofluorescencja wazopresyny i oksytocyny w szczurzym układzie podwzgórzowo-neurohypophypopseal.

Niniejsza praca dotyczy opracowania procedury immunofluorescencji umożliwiającej swoistą lokalizację wazopresyny i oksytocyny w układzie podwzgórzowo-neuroprzysadkowym (hnx) szczura. Przeciwciała przeciwko wazopresynie argininowej (AVP),  lizyno -wazopresynie (LVP) i oksytocynie uzyskano poprzez wstrzyknięcie  królikom tych hormonów, które były kowalencyjnie związane z tyreoglobuliną .

U królików immunizowanych wazopresyną   występowały okresy moczówki prostej, podczas gdy badanie histologiczne „hns” wykazało nienaruszony układ neurosekrecyjny z oznakami zwiększonej syntezy endogennych hormonów w jądrze nadwzrokowym i zwiększonego uwalniania w nerwowo-przysadce mózgowej niektórych  królików .

Dzienne spożycie wody przez  króliki immunizowane oksytocyną było podobne do spożycia królików  kontrolnych  . Rozwój  przeciwciał przeciwko wazopresynie, mierzony w procedurze immunofluorescencji, wykazywał przebieg znacznie odmienny od krzywej miana oznaczonej testem radioimmunologicznym (RIA). Stwierdzono również, że specyficzność  przeciwciał stosowanych w procedurze immunofluorescencji różni się znacznie od ich specyficzności w systemie RIA. Dlatego należy zbadać moc i specyficzność  przeciwciał w ramach samej procedury immunofluorescencji.

Stosując świeżo mrożone hipotalami lub przysadki utrwalone acetonem, nie można było uzyskać ostrej lokalizacji immunofluorescencji w HNS. Dlatego dokonano prefiksacji. Zarówno rodzaj, jak i czas trwania prefiksacji ujawniły zupełnie inne wyniki dotyczące immunofluorescencji w komórkach neurosekrecyjnych w podwzgórzu i ich zakończeń w neuroprzysadce.

Najlepsze wyniki immunofluorescencji uzyskano stosując 6-godzinną prefiksację glioksalem dla podwzgórza i 24-godzinną prefiksację formaliną dla przysadki. Reakcja krzyżowa  przeciwciał przeciw oksytocynie lub wazopresynie została przetestowana na syntetycznych hormonach, które były związane z kulkami agarozowymi aktywowanymi CNBR i osadzonymi na szklanych bokach. Wszystkie  anty -osocze wykazywały reakcję krzyżową na kulkach zawierających antygen  heterologiczny .

Osocze oczyszczono przez inkubację z perełkami zawierającymi hormon heterologiczny aż do usunięcia składnika reagującego krzyżowo. Stosując oczyszczone  przeciwciała zbadano dystrybucję komórek oksytocyny i wazopresyny w obrębie HNS.

Więcej komórek zawierających oksytocynę było zlokalizowanych w części dziobowej, a więcej wazopresyny w części ogonowej zarówno jądra nadwzrokowego (SON), jak i przykomorowego (PVN). Porównywalne odsetki komórek zawierających oksytocynę i wazopresynę stwierdzono w SON i PVN. Bezwzględna ilość komórek zawierających oksytocynę była 2,5 razy większa w SON niż w PVN, co wydaje się przeczyć „klasycznemu” poglądowi, że PVN głównie lub całkowicie syntetyzuje oksytocynę. Ponadto, fluorescencję stwierdzono przy użyciu przeciwciał przeciwko wazopresynie w jądrze nadskrzyżowaniowym u szczurów Wistar i heterozygotycznych szczurów Brattleboro, ale nie w tym jądrze homozygotycznych Brattleboro.